Podążając za formą

Co chcę przekazać poprzez elementy w polu obrazowym dzieła? Wizualizując projekt rozpoczynanego obrazu, przewijają mi się przez głowę różne emocje , wątki i odpowiadające temu elementy z życia materialnego. Taki jest na ten moment model mojego myślenia.
Chciałabym wizualnie opowiedzieć historię. Staram się dyrygować kompozycją, głębią lub modyfikować perspektywę w taki sposób, by zbudować wizualne napięcia. Temat lub emocje stanowiące genezę pracy, zaczynają nabierać materialnego wydźwięku.
Często posługuję się wizerunkami zwierząt. Są one dla mnie emocjonalnie czyste w swym wyrazie. Proste, instynktowne mechanizmy działania niebywale mnie w nich intrygują. Wykorzystuje to w moich pracach intuicyjnie, nie pogłębiając alegoryczności ich przedstawień w różnych kulturach. Chociaż teraz widzę, że tą wiedzę wypadałoby rozszerzyć dla, być może, lepszej czytelności obrazów. Tę kwestię pozostawiam otwartą.
Wracając do dalszych rozważań nad treścią zamkniętą w formie. Mózg stara się, jak najbardziej uprościć widziany obraz. Do jakiego stopnia można skomplikować przekazywaną treść, by była klarowna w odbiorze? To zagadnienie jest dla mnie interesujące. Jednak złożoność pierwiastków, składających się na dany obraz, jest wynikiem dążenia, do przekazywania w dziele tyle, ile w danym momencie wizualnie mam „do powiedzenia”.
Mam tendencje do myślenia skomplikowanymi strukturami, które staram się upraszczać. Zależy mi, żeby odbiorca nie skupiał się na każdej części z osobna, a raczej uległ ogólnemu wrażeniu, jakoby figury przedstawione na płótnie, stanowiły integralny wyraz emocjonalny, posiadały swój ciężar, żywotność lub zastanawiające zastygnięcie w czasie.
Pierwsze wywołane doznanie jest dla mnie najważniejsze. Chcę nim zachęcić do dalszego eksplorowania obrazu. Przez wnikanie coraz głębiej w jego strukturę, rozpływając się w wizualnej szczegółowości nieoczywistych detali, kończąc na reflekcji odczuwanych emocji w kontekście poruszanego przeze mnie tematu.